Jak działa okno życia?

Na pewno słyszałaś o oknach życia, które powstały po to, aby wyeliminować lub przynajmniej znacząco ograniczyć tragedie porzucanych i zabijanych maluszków. Matki, które z różnych powodów nie chcą lub nie mogą zająć się swoimi nowonarodzonymi dziećmi, mogą bez żadnych konsekwencji zostawić je w takim oknie. Jak to właściwie działa z prawnego punktu widzenia? Zapraszamy do lektury naszego artykułu.

Czym jest okno życia?

Jest to specjalne miejsce, najczęściej zamykana wnęka w ścianie z dostępem z dwóch stron, w którym rodzice mogą anonimowo pozostawić swoje dziecko, jeśli nie są w stanie się nim opiekować.

Pierwsze okno życia w Polsce powstało w 2006 roku, a obecnie funkcjonuje ich ponad 60. Celem ich tworzenia jest przeciwdziałanie niekontrolowanym porzuceniom dzieci i dzieciobójstwu.

Aspekty prawne i kontrowersje

Pozostawienie dziecka w oknie życia nie rodzi żadnych konsekwencji dla rodzica. Obowiązuje tutaj konkretny schemat:

1. W ciągu godziny od pozostawienia dziecka (które oczywiście natychmiast zostaje zabezpieczone, najczęściej przez siostry zakonne), informowane są odpowiednie służby – policja i szpital.
2. Następnie dziecko trafia na badania do szpitala, gdzie spędza kilka dni.
3. Jeśli stan zdrowia dziecka na to pozwala, przekazuje się je do ośrodka adopcyjnego.
4. Sąd rodzinny nadaje dziecku tożsamość (imię, nazwisko, PESEL) i kieruje do adopcji.

Ta przyspieszona ścieżka sprawia, że porzucone dziecko może bardzo szybko znaleźć nowych rodziców i zyskać kochający, bezpieczny dom.  

Jednocześnie rodzice, którzy decydują się na pozostawienie dziecka w oknie życia, automatycznie zrzekają się wszelkich praw rodzicielskich –  praktycznie nie mogą odzyskać dziecka (choć zdarzają się wyjątki), uczestniczyć w jego wychowaniu, a nawet poznać miejsca jego przebywania, co czasami prowadzi do ogromnych dramatów (gdy np. decyzja o oddaniu dziecka była podyktowana silnymi emocjami, depresją poporodową i nie została dobrze przemyślana).