Skala Apgar – co warto o niej wiedzieć?

Wszyscy o niej słyszeliśmy, ale często nie do końca wiemy, jak ją rozumieć. Skala Apgar to podstawowa metoda oceny ogólnego stanu noworodka. Opracowano ją w 1952 roku, a jej autorką była amerykańska lekarka Virginia Apgar. Skala ta do dziś jest obowiązującym standardem, choć nie oddaje pełni stanu nowonarodzonego dziecka.

Na czym polega ocena noworodka w skali Apgar?

Noworodek oceniany jest najczęściej po 1. i 5. minucie życia, a w razie potrzeby także co 5 minut do 20. minuty. Ocenie podlega pięć kluczowych parametrów życiowych, czyli:

• czynność serca,
• oddech,
• napięcie mięśniowe,
• reakcja na bodźce,
• zabarwienie skóry.

Każdy parametr otrzymuje 0, 1 lub 2 punkty, a maksymalna liczba to 10. Oceny dokonuje położna lub neonatolog.

Jak interpretować wynik?

Wynik w skali Apgar wskazuje na ogólny stan dziecka nowonarodzonego, natomiast nie informuje nas o tym, że maluszek jest w 100% zdrowy – to mogą potwierdzić dodatkowe, bardziej specjalistyczne badania.

Przyjmuje się natomiast, że dziecko, które otrzymało:

• 8–10 punktów – jest w stanie dobrym i nie wymaga pilnej interwencji medycznej,
• 4–7 punktów – jest w stanie średnim, wskazującym na potrzebę obserwacji i ewentualnego wsparcia zespołu medycznego,
• 0–3 punkty – jest w stanie ciężkim, wymagając podjęcia natychmiastowych działań ratujących życie.

Rodzice powinno natomiast pamiętać, że ocena w skali Apgar ma charakter orientacyjny, poglądowy i nie przesądza ani o tym, że maluszek jest w pełni zdrowy, ani że nie przeżyje porodu. Ostateczny wynik zależy od wielu uwarunkowań, takich jak m.in. czas urodzenia (wcześniaki z oczywistych względów zwykle otrzymują niższą ocenę), warunki czy metoda porodu.

Skala Apgar absolutnie nie stanowi alternatywy dla szczegółowej diagnostyki. Pozwala natomiast wstępnie i szybko określić, czy noworodek wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej.